ම'ළය ඉපනැල්ල සේ දැවෙයි...

"මා එක්ක'විත් බොහෝ දේ
නැති කරගත් බව "
ඔය වහෙන් ඔරෝවෙන්
මට දැනෙයි
ම'ළය ඉපනැල්ල සේ දැවෙයි...

මා සමග නෑවිත්
දොස්තරෙකු හෝ නැවියකු සමග
ගියානම්
නුඹ මව්පියන් ද තුටින්,
සහෝදරියන් ද තුටින්,
ඊටත් වඩා නුඹ සතුටින්.

සැමදෙයකින් ම
ගලවා-රැකගන්නට
රෝමන් ප්‍රේමියකු
සේ පපුව පුම්බාගත් මං
අද මෙසේ පසුතැවෙන්නේ
උදරය පුම්බාගත්
හැලගෙම්බෙකු සේයි
මට හැඟෙයි...

නුඹට ගොඩක් දේ දෙන්ට
මම, මා දියකර හරිමින් සිටියෙමි.
ඒ ටිකට,
නුඹට ඕනෑ ගොඩක් දේ
නුඹෙන් ගැලවී ගොස් ඇතිබව
මං දැක්කෙ දැනුයි!
ඒකට,
දෙන්න පුලුවන් නම් උඹට
සමාව දියන් මට...

එළවළුවක් එක්ක
බතක්
නැත්නම් රොටියක්
කන්ට
මා සමග හිඳි
නුඹට සිදුවිය...
ඒත් අමතක නොකරන්න
දැනුවත්ව හෝ වැරදීමකින්
යන්ට සිටි තැනට
ගියානම් නුඹ
අග බිසවකි
මේ වනවිට නුඹ...

වැටී සිටින්නට
මගෙම බිම් අඟලක් නොමැති,
ම'පයින් තද කරන්නට
තිරිංග ද නොමැති,
මසක් පාසා සරසන්නට දුහුල් ද
ගෙනෙන්නේ නැති
ම'දිවිය ගෑනියකුට, දරුවකුට
නො'වටිනා බව
අරුමයක් නැති...

මට නුඹ ඉදිරියේ
ජීවිතය යදින්නට නොහැක.
එය හරියට
කැටපත ඉදිරියේ
මා, මගෙන්ම යදින්නාක් වැන්න.

උප්පත්තියෙන්ම මා
දුලබ මිනිස්ගති
රැගෙන'විත් බව
වරෙක හිරිමල් කෙල්ලක
කියුවිට එහි ගැඹුර
නොතේරුණි.
නමුත්,
මිනිස්කම්වලින් පමණක්
බඩ පිරෙන්නේ
හිත පිරෙන්නේ
නැති බව
දැන්නම් හොඳින් තේරුණි.



 


ම'දිවිය
නොවටිනාමුත් කාට
වටියි මට ...
මන්ද,
දෙවියකු වන්ට
මට වුවමනා නැත.
මිනිසකු වී
උපදින චක්‍රය බිඳිනට
මට වුවමනා ඇත.