පාරෙ ගෙම්බෙක් මැරී සිටි
එක්තරා දිනෙක
නුඹ මගෙන්
පුන පුනා අසා සිටියේ
ආදරය ස්වයංපෝෂිතද ?
ඔව්!
ආදරය ඇතුළේ
හරිත ලව තියේ නං
හරිත ලව ඇතුළේ
හරිතප්‍රද තියේ නං
ඔව්!
" අහ් හා...
එසේ නම් ආදරය
ග්ලූකෝස් නිපදවිය යුතුයි,
මා වෙහෙසව ආ කල
නුඹේ ආදරය
ගිල දැමිය හැකියි!
ඉන් මට ගෙවී ගිය
මගේ ශක්තිය හිමිවෙ යි...
බලන්න... බලන්න...
දැන්ම බලන්න
නුඹේ ආදරයෙත්
හරිත ලව තියෙයිද ? "
බිඳ දැමූ පහන් එළිය
සුරුවමට වැදී
කොන්තයට පරාවර්තනය වනවිට,
මැදියම් රැය ගෙවී යද්දී
නුඹ එසේ මුමුණමින් සිටියා...
නුඹේ ආදරයයැයි මා සිතූ
සෙල්ලම් පිස්තෝලය
ම'සිත තුළ අඳින රූප සටහන්
වචනවලට පෙරළමින් සිටින විට
ජීවිතයේ සියුම් තැන්වල ඇනුනු
කටු වගේ මතක බිඳු
රුධිරය ලෙසින් නික්මෙනු
ම'දිටිමි...
එය එතරම්ම අසීරුය...
එය එතරම්ම අසීරුය...
ආදරය ස්වයංපෝෂිත ද යන්න
ප්‍රත්‍යක්ෂ්‍ය කිරීම
එතරම්ම අසීරුය...
හ්ම් ..ම්...
කොහොමත් සිනිදු
හෘත් මාංස
නුඹේ නං තවත් සිනිදු ඇති
සුළඟට ලෙලෙන
ජනෙල් රෙද්ද මට කියයි...
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
මම තවමත්
මගේ සෛලවලට
හරිත ලව ඇතුළු කරමින් සිටිමි.
මිදුනු ඇට මිදුළු
ඊට ඉඩ නොදේ !
