දහදිය මතක

අතීතයේ එක්තරා දිනෙක ඈත
ගල්මල් මැරෙන වෙරළත ‌කොණක,
ජීවිතය නතරවන තැනෙක වංගුවක
මම් ඉන්නම්...

කඳුළු හංගං හිනා වපුරන ‌මෙකල
අපි හැදූ ‌කොළ කැඳ ‌පුස්තකාලයේ මුලුවල,

පළමු අකුරු ඇමිණූ හැට වියේ
මදින මාමලාගේ ‌තෙලිජ්ජ රහට
ඔය දහදිය බිදුවල රහ සමවිය,
පාට ද සමවිය...

තොල් පොටවල් මත රැඳුණු  

මුතුපාට දහදිය බිංදු 

හරියටම ඩිපෝ වත්තේ 

උදුපියලිය යාය මත පතිත

පිනි බිංදු වාගේමයි... 

සත්තයි,

ම'දිවට දැනුනේ ඒ් රසමයි...

අල්තාරය ඉදිරිපිට 

අපි පව් සමාකරන කොට 

වදින රෑ ‌දොළහේ කණිසමට 

පල්ලියම ‌දෙදරුම්කන ජාමේ

ඔය තොල්, කන්, ඇහිබැම, නළළතින් 

ගිලිහී වැටෙන දිහදිය බිංදු 

පරෙස්සමෙන් අල්ලන්න 

මං තතනපු තරමක්...

මතකද? නැද්ද? 

මතක නෑද? 

මතක නෑ වගේ ඉන්නවද? 

නෑ මතකද?

කමක් නෑ නොවැ! 

මතකත් හරියට දහදිය බිංදුමයි...

ඇඹුලයි... ලුණු රහයි... එක්කාසු වූ ගමන්

බිඳෙනවා සුටුස් ගා...

සමාකරගෙන කරගෙන ගිහින් 

ඒ් පව් ඉවර වුණාම

අනුලා නමැති සංකල්පය වෙනුවෙන් 

පියල් ද ජිනදාස ද ‌වෙහෙසුණේ වැඩිපුර
කියා නුඹ තර්කානුකූලව ‌සොයන අතරතුර
ස්ත්‍රී ලිංගය හා කාලය අතිශයින්ම සමබව
වැටහුණේ මට ‌බෝ කල් ගතවූ පසුය...

හදවතටම දැනෙන තරමට

බර අදින කොට මතක ස්වර බිඳෙන කොට 

දහදිය බිඳු නැගෙන ‌මේ ‌මොහොතෙ

කඩවසම් වැඩවසම් පුරුෂයකු ‌නොව
තැලුණු පිට ‌පෙන්වන
පෝටරයෙකි මම...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
138 බස්රථය වේගවත්ව තිරිංගය  තදකරද්දී මගේ පිටිඅල්ල එක්වරම සීතල විය.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

කාගෙන් වැටුණ ද
මේ ගෑනු දහදිය බිඳුවේ රස්නය
හරියටම නුඹෙ වාගෙමය, හුරුය.
ඒ බිඳිති තුළ දියව ඇති
මහද ගැස්මක හුරුව

එලෙසමය... දුර්වලය... 

අතීතයේ එක්තරා දිනෙක ඈත
ගල්මල් මැරෙන වෙරළත ‌කොණක සීත,
පාලුව නළියන වැලිකඳු අතර
මම් මිදී ඉන්නම්...