ආටිමිස්

ආටිමිස්

වරක් පොසොන් සඳ

රත්තිගේ ගොම ගොඩට
එළිය දෙන විට
මා  නුඹේ ගැබේ සිටියා
තුන් මස්ව...

ගිං  ගඟේ පතුලට වැදී
එ'සඳ කිරණ පරාවර්තනය වී
පැමිණ දැවටුණාදෝ මන්දා
කටු අකුලක
හිතෙනවද නුඹට....

කහට අඹ මල්
නිමක් නැතිව පා කරන
බෝල් හුළං පහරක
රැඳුණු මගේ ඇසේ තෙත
කණාමැදිරි එළියට
දිළිසෙනවාද නුඹට...

දිය බන්ඩි දණ්ඩට 
ගල් කූර පැරදෙන විට
කළු ගඟ පාමුල
කිරල මුල් අතරෙ හිඳ
අයෙත් දෙවරක් චක්කරේ උගන්වන්නට
ඕනෙද නුඹට....

වාරකන් කාලෙටත් ලැබෙන
කාසිපෙත්තන් බැදල
හබුරු දලු මාළුවක් එක්ක
අනල කවන්නට
ආසයිද නුඹට...

දැදුරු ගංතෙර මෙපිටට
කොටු වුණු අපේ රොටිතැටි ලොවට
උඩින් වැනෙමින් තිබු
හද්දින්නත්  තරු
ගණන් කර කර 

ගණන්  කර කර
හතෙන් වැඩ්  කර
හිතෙන් රත් කර 

මම  තනපු

මගේ ඇමීබා ලොව

තෙවැනි ඇටිකිත්තාගේ කටින් 

අච්චාම්මා.. අච්චාම්මා... යි ඇසෙනවාට

කැමතියිද නුඹ...

කාසි ඇලුණු ලෑන්මාස්ටරයේ

කටු කටු රෝදවලට

තැලී පොඩිවී යන
නුඹේ නිදිකුම්බා ලොව මත

ටයර් කට්ට විතරක්මයි

හිතෙනවාද  නුඹට...

ගෙන්දගම් ගඳට විරුද්ධව

දුම් ගසමින් පදම් කළ

රබර් රොටි නැති

හඳේ ආවටවල

නුඹ ඉන්නවා ඇතියි

හිතෙනවා මටද

හැකරල්ලකුටවන් කකුල් දාහක් ඇති

නුඹේ හිතුවක්කාරකමට

ගිගුරුම් දුන්නත් මම

   ආදරෙයි ! ආදරෙයි ! මැරෙනකම් නුඹට ......